بدون شرح اضافی از طرف وبلاگ دل آواز :
آخرین‌بار، کاخ چهل‌ستون، 14 سال پیش میزبانی صدای خوش شجریان را کرده بود.
ساز و آواز و قطعه‌ی "آن‌که آورد مرا، باز برد تا وطنم" مولوی با تک‌نوازی تنبور و نی همراه شد و با هم‌نوایی تنبور، تار و دف، شجریان نغمه "سرو چمان" را سر داد و خواند:
سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند
همدم گل نمی‌شود یاد سمن نمی‌کند
با زخمه‌ی کمانچه و صدای پسر، بار دیگر سالن مملو از جمعیت را به سکوت وا داشت و باز تار و تنبور درهم آمیختند تا قطعه‌ی
دردى است در این دل که هویدا نتوان کرد
سرى است در این سینه که پیدا نتوان کرد
...
سالن اجرا سوله‌ای بود که به لحاظ آکوسیستکی برای اجرای هیچ برنامه هنری طراحی شده بود .
نور سالن هم به دلیل نبود خطوط نور و پروژکتورهایی که برای این شش شب به‌صورت موقت نصب شده بودند، نوری سخت بود.
با نواختن شدن زنگ‌های ساعت 22، باردیگر مخاطبان کنسرت و پس از 30 دقیقه تنفس، به محل اجرا بازگشتند تا هفت قطعه‌ی بعدی گروه را بشنوند.
قطعه دیدار، ساخته‌ی سعید فرج‌پوری آغازگر بخش دوم برنامه بود و بعد از آن بداهه‌خوانی بر قطعه دیدار و پنج ضربی در جهاز ادامه‌دهنده برنامه بود .
ساقیا به پایان رسید گروه تا بار دیگر از سکوهای خود برخاستند و صدای تشویق و فریادهای همچنان تمنای مرغ سحر را داشت ...
